“Basta nakita ko na po lamang na may ambulansiya sa tapat namin at usung-usong si Mang Estong na isinakay,” pahayag ng kausap namin. “Ang dinig ko po’y sa Central London Hospital dadalhin.”
Sugod kami ni misis sa ospital. Habang sakay kami sa kotse na patungo roon, tila ba nawala na sa amin ang hindi mabuting mga hinala kay Mang Estong. Habag sa matanda ang wari’y humalili sa aming damdamin.
Hindi namin sukat akalaing daratnan namin sa ospital si Jenny. Nasa labas siya ng ICU (Intensive Care Unit) at umiiyak. Nang makita niya kami’y yumakap siya sa misis ko, napahagulgol siya.
Lumikha ng ingay ang paghagulgol ni Jenny, kaya nilapitan kami ng isang nurse at inihatid sa Visitor’s Room. Tahimik kaming naupo.
Si Jenny ang unang nagsalita, aniya’y siya ang tumitingin sa matanda.
“Malubha siya, Ate,” aniya. “May kanser siya sa atay at may taning na ang kanyang buhay!”
“H’wag kang mawalan ng pag-asa,” bulong ni misis. “May awa ang Diyos.”
“Mahal ko siya, Kuya,” binalingan ako ni Jenny, “at talagang balak ko nang ipagtapat sa inyo ni Ate ang aming relasyon.”
Nanahimik kami ni misis.
“Kahi’t matalik tayong magkakaibigan, Kuya, Ate,” nakatungo si Jenny, “marami pang mga bagay kayong hindi alam tungkol sa akin.”
Mataman kaming nakikinig.
“Laki ako sa Lola,” may luhang gumilid sa mata niya. “Maliit pa ako nang iwan ako kay Lola ng mga magulang ko.”
Ayon kay Jenny nagtaksil sa tatay niya ang kanyang inay at sumama ito sa ibang lalaki. Subali’t hindi nagtagal ay namatay ang inay niya, kasama ng kalaguyo nito, sa isang motor accident. Ang pagkatuklas sa kataksilan ng asawa at ang pagkamatay nito sa piling ng kalaguyo ay labis na ipinagdamdam ng kanyang tatay.
“Ano’ng ginawa ng tatay mo?” si misis
“Naglayas at nagpakalayu-layo si Tatay.”
“At iniwan ka niya?”
TUNGKOL
SA SAYT NA ITO
Mga tula at iba pang kathang handog sa OFWs: Bayani at biktima sa sariling bansa at sa ibayong dagat.
